Η πόλη μου είναι πολύκλωνη .
Σαν τη βελανιδιά.
Είμαστε δέντρα αιωνόβια με ξύλο βαρύ και σκληρό που δεν σαπίζει εύκολα .
Τη ρίζα την φέραμε απο την Ιωνία, πέρα απο τον ορίζοντα .
Πρόσφυγες μας ρίξανε στα καράβια μα την καρικώσαμε την άγρια θάλασσα και όρθιοι πατήσαμε στεριά.
Στον ερειπιώνα που μας στήσανε , αρδέψαμε πολύκαρπους κήπους πλάι στα πλυσταριά .
Και ορυκτά τραγούδια φτιάξαμε να αντέχουν στους καιρούς .
Μόνο που κάθε 17 Αυγούστου , ο ουρανός της Νίκαιας , γίνεται ξαφνικά τεφρός.
Ο μεγάλος Μπλόκος , απο την αφύλακτη διάβαση της μνήμης , μπαίνει στην κυκλοφορία του αίματος .
Του φασισμού η φρικωδία , αιώνια εντοιχισμένη στη Μανδρα , επιστρέφει αξημέρωτα , με τα χωνιά να ουρλιάζουν – “Ολοι οι ανδρες 14-60 χρονών στην πλατεία Οσίας Ξένης ”
Και ξεκινούν οι γυναίκες με τα σταμνιά να ξεδιψάσουν τους διψασμένους .
Ο βέβηλος κουκουκλοφόρος ταγματασφαλίτης δείχνει τους ήρωες του ΕΑΜ κι ο δήμιος πίνει ούζο σκοτώνοντας ….
Εκεί , στο μέσο της μέρας ακούγεται ο λοχαγός του ΕΛΑΣ Αποστόλης Χατζηβασιλείου – Μη φοβάστε , δεν θα προδώσω κανέναν.
Ψηλά το κεφάλι !
….Κι εμείς , με την αντήχηση εκείνης της θριαμβικής ιαχής στ αυτιά και το ιερό τραύμα στο στήθος , συνεχίζουμε .
Ελπίζοντας στην μελλοντική ανθοφορία της ποτισμένης με το αίμα των ηρώων , Πόλης μας .
το κείμενο – ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗ ΛΗΘΗ – γράφτηκε απο την Κάτια Γαλοπούλου για το ημερολόγιο του 2021 του “φυσάει κόντρα ” για τον μήνα Αύγουστο
